Sanki her şey üstüme üstüme geliyormuş gibi. Anı yaşayamıyorum şuan, oturdum aylar sonrasının sıkıntısını düşünüyorum. Haftaya derslerim başlıyor, birkaç güne hazırlanıp gideceğim, yurttan eve çıkmıştım da tek kalıyorum bir de bunu neden yaptıysam ne gerek vardı. Birilerine bağımlı olacağım korkusu o kadar çok ki içimde, özgürlüğümün kısıtlanmasına da gelemiyorum ayrıca. Bu kadar şeyin altından kalkabilir miyim bu sefer gerçekten bilmiyorum. Her şey o kadar çok gözümde büyümeye başladı ki. Düşündükçe çıldıracak gibi oluyorum. Burs aldığım birçok yer artık vermeyecekmiş, vaktim olsa işe girmeyi düşünüyorum ama sonra hiçbir işte çok da iyi olmadığım geliyor aklıma, sinirleniyorum daha çok. Kendi sıkıntılarım anlatmakla bitmeyecekken bir de ülkenin durumu var. Aklıma gelince ya da haberlere bakınca gözüm doluyor, sinirlerim bozuluyor daha çok. Neyin savaşı bu? Neden yani? yok arkadaş ben anlamıyorum bu insanları. Yapabileceğim bir şey de yok zaten kendi kendime üzülüp duruyorum sadece.
Para kadar da iğrendiğim bir şey yok galiba. Ya da vazgeçtim var, para istemek! Ben yapamıyorum ya bunu, babama söylesem ya yok derse de canı sıkılırsa diye düşünüp canım sıkılıyor, anneme söylesem ayrı bir dert. Ne güzel kurmuştum düzenimi, geçiniyordum kendi kendime evden para almadan.
Sahi ben bu yıl ne yapacağım?
Bugünlerde hayata atarlardayım çok fazla, kendi kendime ediyorum ama başkasına yine bir şey diyemiyorum.
Ya ben ölsem ya olmaz mı? Ya da beni uzaya falan göndersinler işte insanlar olmasın, ruhum yaşlandı artık yeter be.
Bileklik yapıp duruyorum, kafam bir şeye takıldığında başlıyorum, bir bakıyorum saatler geçmiş. Bazen rahatlamış oluyorum ama bazen her düğümde biraz daha artıyor sinirim. Çok değil ya istediğim biraz huzur sadece.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder