Bildiğiniz Yalnızım..

   Kötü şeyler düşünmek yok dedim evet ama olmuyor. 5-6 günlük tatilden döndüm aslında iyi olmam gerekiyordu ama telefonumun hiç çalmaması özellikle de son iki gündür hiç ama hiç çalmaması yokmuşum gibi hissettiriyor. Herkesin işi gücü var, tatildeler farkındayım ama yalnızlık hissi fazla yapıştı üstüme :/
   Yeni bir ilişkiden çıkmış olma hissi üstümden gitmediği için kimseyle de konuşmak istemiyorum. Tatil boyu birçok arkadaş edinebilirdim ama yabani gibi ortamlardan uzaklaştım, denizdeyken tanışmak istemem evet ama sert olmaya da gerek yoktu sanki. Dün de bir tanıtıma katıldık, rehberlerden en az dört tanesinin uzun süreli bakışlarını hissettim, ben mi yanlış anlıyorum diye düşündüm ama hislerim genelde doğru çıkar. Çılgınlık yapsam mı diye de düşünmedim değil tabi bakmam yeterliydi sadece bunu da yapamadım. Çünkü ben bu değilim :) En son yakınımda olanlardan biri ayrılırken tebessüm etti bir hareket bekler gibi, ben de karşılık verdim, karşılıklı gülümsedik ve bitti :D  uzun süre bunun utancını yaşadım tabi. Kezban modu açtım iyice.
    Yalnızlığı kendime çeken benim, insanlardan uzak duran da benim, bundan yakınan da benim. Kimsenin ördüğüm duvarları yıkabilecek gücü yok, insanların tahammülü bitmiş. Öyle düşünüyorum ki gelecek nesilde evli kimse olmayacak, boşanacak herkes. Şimdi bile öyle kimle konuşsam ayrılmışlar. Ben hayatımda ayrılık olsun istemiyorum özellikle de çocuk varken, çünkü bunun çocuklara ne kadar acı verdiğini gördüm, yaşadım. Belki de bu yüzdendir hayatıma giren insanları çok sevip onları merkeze almam. Kolay vazgeçemeyişim falan..
   Annem gibi olmak istedim hep, canı ne kadar yansa da hayata karşı sert duruşuna, güçlü görünüşüne özendim sanki elime bir şey geçecekmiş gibi.. Ama ne olursa olsun beni bırakmayan gözyaşlarım var, sulu gözlüyüm aşırı aşırısından. Duygularımı saklamayı öğrendim biraz evet, anlamaz kimse ben istemediğim sürece kötü olduğumu (gözyaşlarım beni ele vermediği sürece tabi). Birçok insana göre güçlüyüm ama böyle olmak da istemediğimi fark ettim, her şeyi ben yapabilirim tavırlarım yordu en çok. Çok sevdim ama çok gösteremedim, sevmeye devam etsem de ya giderselerle doldurdum içimi elimde olmadan ve gitti işte. Evrenle anlaşamadık :p

    Kimim ben? Neyim? Biraz bu soruların cevabını bulmaya gidiyorum, hayatın bana bir şey getireceği yok, yine karamsarlık doldum. Uzun yazı yazınca da saçmalama katsayım artıyor, ben gideyim artık.