Bugün fırında bir şeyler yapmaya karar verdim ve bir anda o kadar çok anı canlandı ki gözümün önünde. En güzeli ise O'nun bana yemek yaptığı gündü. O an dünyanın en mutlu insanı olabilirdim. Belki şuan hayatımda değil ve hiçbir zaman da olmayacak, belki başkasıyladır. Bir daha çocuk gibi benden ilgi bekleyen tavır yapan kimse olmayacak belki de :) Hikayenin sonunun böyle olacağını biliyordum ama yine de üzülüyor insan, yaşandı bitti işte tüm güzellikleriyle birlikte. Bir toplulukta tanışmıştık, benden büyük olduğunu düşünerek abi diyecektim nerdeyse, abi deme lazım olur olayı da var tabi :) gözlerine baktığımda oraya aitmişim gibi hissetmiştim ve gözlerinden kendimi alamadığımı fark ettim, ben kimsenin gözüne bakamazdım oysaki, sanki uzun zamandır görmediğim özlediğim biriydi. Üzülsem de yüzümde gülümseme oluyor hatırlayınca. O'na kadar unutmuştum ben mutluluğun ne olduğunu, şuan bu alışkanlık belki de ama zor oluyor devam etmek. Sürekli bir şeylerle ilgilenmeye ondan bahsetmemeye çalışıyorum, ilk günler çok zor geçti nefes alamadım sanki kalbim sıkışıyor gibiydi sonra bir şeyler okumaya başladım işte buraya geldim.
Sabah uykum kitabında "…bugün hala ölüyorsa açlıktan çocuklar ve her geçen saniye insanlar dermanı olmayan hastalıklarla boğuşuyorsa, en önemlisi ne zaman öleceğini bilmiyorsan ve günde ortalama 300.000 kişinin öldüğü bir dünyada yaşıyorsan, senin aşk acısı çekmek gibi bir lüksün yok. Aşkı yaşa, seni üzeni unut. Dünyada ki en büyük dert aşk değil ve bunu öğrenmek için illa başına bir şey gelmesi gerekmiyor. Şimdi çektiğin acılarla vedalaş. İşin aslı sen şu son cümleleri okurken bile gitti birileri ve kalbinde aşk acısını götürdü. Ne hoş bir acı değil mi? Aşk acısı büyük lüks…" demişti Ahmet Batman ve haklıydı. Düğüm düğüm olsa da kelimeler dizilse de boğazıma, aşk acısı cekmek yok. Kitaba, filme, diziye, doğaya aşık olma vakti artık. Her şeyi sevme her şeye rağmen mutlu olma vakti :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder