Depresifim bu aralar

   Fırtınalar kopuyor sanki içimde. Her şeyi bilmek zorunda olmaktan, güçlü görünmek zorunda olmaktan yorgun düştüm artık. Tamam ben çirkinim, beceriksizim, yalnızım, tamam hepsi benim. İyi ne varsa sizin olsun, mutluluk da sizin olsun ama artık yeter. Hayatı öğrenmek istemiyorum daha fazla. Kalbim paramparça. Kırıklarım batıyor artık. Gücüm, halim, dermanım yok, hiçbir şeyim yok.

   Ben sadece sevilmeyi bekleyen küçük bir kız çocuguydum, boyumdan büyük sevgilere karıştım. Sevince güzel olur zannettim. Yıkıldı tüm hayallerim. Göremedim ki hayatımda ayrılık ve kavgadan başkasını. Hamurumda sevgiyi mi unuttular da hep yalnızlık dolu buralar, sağım solum boş işte dört bir yanım. İsteklerim fazla mı geldi, kurduğum hayaller hep elimde patladı. İşe yaramaz biri oldum. Anlatamıyorum bile derdimi, dökülmüyor ağzımdan hiçbir şey. Bedenim bu kadar mı dilsiz, sessizliğim avazının çıktığı kadar bağırmıyor mu mutsuzlugumu, bu kadar mı sağırsınız. O kadar ortada ki her şey, görmüyorlar beni, duymuyorlar sesimi, görünmezmişim gibi sanki yokmuşum. Depresyona bile giremiyorum istediğim gibi. İyi değilim işte ve bunu anlayan yok, ilgilenen yok.

Kalabalıktaki yalnızım tam anlamıyla, kendimi soyutladım hicbir şey demeden oturuyorum çardakta. Ne dedim, ne sözler verdim kendime ama ne yapıyorum şuan.